صبح سـحرگاه که باران گرفت
یاد دلاویــــز تو دامــــان گرفت
یادِ تو شــــد در دل مــن گوشزد
بارقــه ای از رخ تو هـــوش زد
یاد تو شـــد باعــث مستــــی من
تش شد و افـــتاد به هستــــی من
مرغ دلــم ســـوی هـــوایت پرید
عشق،زمن جامـه ز تن بــردرید
ره کج و کج کردم و در سوی تو
آمــــدم ازدور ره کــــــوی تـــــو
عقل نهیـبـم زد و فــــرمان ایست
کرد دلــم پی ، بـرو از پا نایسـت
عقل چنین گفت که هـا ن ای پسر
عشق نـدارد به تـو آن خـــیره سر
ای که بســا بــاز دلــت خـون کند
حال تـو را حــــالت مجـــنون کند
زمزمه ازنو ، چـــو دل آغاز کرد
عقل کـــناری زد و پـــــرواز کرد
چون کـه کــــنارِ در آن خـــانه شد
خانه ی عشقــش هـــمه ویرانه شد
دید وُ را بـــا دگـــــری ، زرد شـد
گرمی عشقـش به دمـــــی سرد شد
گفت به جا گفـــته شــــد از دیر باز
عقل و دلت را تو هـــماهنــگ ساز
دانش اگر عشـــق تــو رنـــگی بود
عاقبتـش نیــــش چــــو زنـــگی بود
تلخ تـــــر از تلــــخ شـــود کــــام تو
جای عســـل ، زهــــر شــــود جام تو