شکسته بغضی نشسته در کنج عزلت آه از شکسته بالی

ز چنگ گیســــوی هـرزه بنـــدت نداشت راهی که پرکشد دل

نشد میسـّر که  خطّ  بطـــلان  بر این قضـــا از قدر کشد دل

شکسته بغضی نشسته درکنـج عزلـــت آه از شکســــته بالی

چه بی خیـالی از اینکه پیوســـته آه را شعـلــــه ور کشد دل

صفیــــر آهـــم سفیـــر یــــوم الحســـاب گـــــردد بـدون تردید

تو را اگر دلخـــوشی به این شد که آه پیوستـــه تـر کشد دل

خوشــــا به حالت فـــراغبــــالی و ماتمـــی نیســتت کـه حالی

گلیـــم خویــــش از مسیـــل اشکــــم چگونه آیا بدر کشد دل؟

نه باکت است ازجنون مزاجی که درمـن ازشورعشق پیداست

نه ترسی از این که عالمـی را به هُـــرم آهی شـــرر کشد دل

گـــدازه گردیـــده تا کــه باشـــد گـــزاره ای داغ  درمحـــبّت

خطر خطـــوری نکرد در من نخواه دست از خطــر کشد دل

ثمـــر ندارد حیــات بی تــــو ، نزیبـــدم جـــز وفــــات بی تو

به هیچم است التفات بی تـــو، چرا نفــــس بی ثمرکشد دل؟

امید واری بد اســـت آیا ، به این که شـــب زنـــده دار باشد

به شوق یک عشوه بی محابا ســـراز دیارت سحر کشد دل؟

مقیم کویت که شسته دســـت از جهان و جان بر نتابدت رو

گمـان باطل مـــبر که رخـــت از دیارت آســــوده بر کشد دل