سودند ســـر بر خاک شـــد خــورشیــد دستاوردشان

سودند ســـر بر خاک شـــد خــورشیــد دستاوردشان

زر می فشـــاند بــر زمیـــن ایــن پاکبـــازان گردشان

در غفلتســـتان گُــم شــدیـم از حیــرتی  آسیـــمه سر

پرواز را از مـــا ربــود ایـــن دُرد نــوشــان دردشان

با یکّـــه تــازی تاختـــند از عشـــق ســر افــراختــند

کوهنـــد ــ کوهـــی بی نظــیرــ انگــار فــرداً فردشان

در بزمِ رزم ، آهنـــگِ خـــود نخجـــیرگانـی می زنـند

هنگامـــه می گـــردد به پـــا ، جانــانه بـا نـاوردشان

این عشـــق کیشان بی گمـان هــر گاه ره پوئیــده اند

بالیـــده بر خـود بی ریا چــون وِردِ مستــان وَردشان

دلگرم تر از عاشقــان ، کو در قنـــوت عشق ؟ کـو ؟

هرگـــز نخواهـــی دیـــد از الطــاف حـــق دلسردشان

تـاریـــخ را پوئیــــده اید  ؟  آیــا نـمـــی دانـیـــد هـــر

قومی کــه در جـــا می زنــد حـــوّا ندیـــده مردشان ؟

خورشـــید را بُر خــورده اند از حـق تلنگرخورده اند

دوزخ بهشــت آگیــن شــد از«یَا نارُ کُونِی بَردِ» شان

سرمست شد چون سلسبــیل ازسیرت این سرخوشان

هرگـز نخواهــــد کــرد حــق از سنبلســـتان طردشان

مستـــند  از پـــرواز و از عنقـــا  فـریبـــا فـــرتـــرند

نورٌ عَلَی نور اسـت هـــان قــاف است اگـر پاگردشان

شد مات صــد بوذرجُمِـــهراز کیش درویشـــان چــرا؟

خورده ست آب ازعقل سرخ ـ ازسهروردی ـ نردشان

تا لاجـــوردی مـی وزد انفـــاس عیســـی مشـــربــان

در چـــار فصــل ســـال هـــا هرگـــز نبیـــنی زردشان