تک درختی در کویرم

آن غریبم من که دور از آشنا افتاده ام

بی کس و بی مونس و بی اَقرَبا افتاده ام

ریشه دارم در جهنم سایه دارم چون بهشت

زندگی بخشم، به وادیِّ فنا افتاده ام

قدرِ من را کاروان خسته میداند که چیست

چون زاوّل گوش بر بانگ دَرا افتاده ام*

روزِ من را گر فروغی نیستی اما به شب

در حریرِ ماهتاب ِ باصفا افتاده ام

هر شبی صدها ستاره میزند چشمک به من

تا نپنداری که از چشم خدا افتاده ام

تک درختی در کویرم دستِ حاجاتم بلند

سبزِ زیبایم که در حال دعا افتاده ام

توضیح

* درا(درای) جَرَس / زنگ کاروان