روزگار

سردیِ قلبِ من از سختیِ توست.

آنچنان سخت گرفتی به منه ساده و سست،

که شدم قانع به رویا و خیال...

نه به خندیدن و شادی

که همه بسته به مویی ست...

مینویسم...

آنچه را میدانم 

و تو هم میدانی...

آنچه را میخواهم

و تو من را از آن میرانی...

.....(روزگاری)... تو و با چرخش ِ این چرخ و فلک،

با منه کودک تنها و منه ساده دلک

بازیها کردی و من مست خوشی

بی خبر از دل ِسنگت که پس از آنهمه شوق،

تو برایم داری...

غصه هایی که فراموش کنم یک دم ِخوب.

تو بچرخان و منم میچرخم...

تو برقصان و منم میرقصم...

آنچنان میچرخم...

آنچنان میرقصم...

...تا ببینم روزی...

که تو هم میچرخی.

که به سازِ دلِ من میرقصی