هر جایی

نتوان غوطه خورى بر دل اين دريايى
كه تو خود جام سبويى كه پر از صهبايى

سر خم باز مكن اى صنم اين بار كه من
ز غم از دوش نشستم به قبس تنهايى

همه رفتند چنين از نظر اى يار بدان
تو خودت مرهم زخم همه‏ ى دلهايى

غم اين دلشده را مى ‏برد آن زلف سيه
كين زمان از غم تو شهره ‏ام و شيدايى

كى فشانى به لبم قطره‏ اى از مى ساقى
اى كه در بخشش مى پيش همه رسوايى

نتواند كه برد راهزن اين دل را ليك
دل ربايان ز آموخته ‏اند يغمايى

گفتم اى شاهد هر جايى دردانه پرست
اين معانى ز صراحى همه را با مايى؟

 

.........................................
الاحقر باقر رمزي باصر