زندان

زندان

مهار میله ی زندانم،مرا به حال خودم بگذار

حصار بسته ی دنیایم،چه سخت میدهدم آزار

بجز رسیدن فردایی پر از سیاهی و وحشت نیست

در این هوای پر از گریه،در این شکنجه ی ناهنجار

خراب آمدنت می مانم آنچنان که شبی یکجا

رهایی ام بدهی از زندگی، از این شب آتشبار

بساط مرگ من آماده است،دگر درنگ تو جایز نیست

مرا بگیر و به آهی از میان حادثه ها بردار

کنون که سینه ی رگهایم برای تیغ تو بی تابند

بیا و سهم مرا از زندگی به دست بلا بسپار

می آید آن نفسی آیا برای دیدن آزادی

مرا کبود و پر از خون بینی آنطرف تر از این دیوار؟

.......

صدای نعره ی زندانبان می آید و تو نمی آیی

اسیر پنجه ی زندانم، مرا به حال خودم بگذار