نوستالژى

نگاه مانده بردستم ,شده مرهم به زخم خاطرات بى گناهم در اقيانوس بى مهرى چشمانت,نشد پيدا,سونامى هاى آهم در اين کنسرت نوستالژيک,عجيب است اينکه مى خندم که حتى ,از غم تلخش ,زمانى,اشک مى ريزد,خداهم من و خوشبختى اجبارى و ريل قطار و بوق ماشينها غم رسوايى و تنهايى و نوستالژى ياد شما هم بدون ماسک اکسيژن دل ماهى نمى ميرد که مي گيرد از اين غربت,نفس هاى مسيحا هم اگر در کشور عشق تو کارتن خواب و مفلوک و گداهستم شرر مى افکند بر خاطرات مرده ات,هرم نگاهم سپردم سر,سپردم دل,نمودم فاحه را بيدل دگر سودى ندارد چون به پايان آمده اين ماجرا هم بادرود فاحه