فصل پنجم

از تمام خطوط قرمز و سبز راحت و بی بهانه می گذرم

از لب مستت ای خدای دلم گر بگوید خدا نمی گذرم

بار از روی شانه ام بردار که یقیناَ هزارمین بار است

که از این کوچه خسته و سنگین جان به کف سر به شانه می گذرم

آسمانِ به خون نشستۀ صبح افقِ سرخِ شام می گویند

که چو مرغِ مهاجری روزی بی تو از این کرانه می گذرم

می جود پایه های روحم را خار خارِ هوس که می افتم

با عصای شکسته چون کور از جنگل موریانه می گذرم

تا ببینم مگر زلیخایی یوسف و کاروان و چاه شدم

در بنِ چاه هستم و هر دم از کنار دهانه می گذرم

بی تو ای فصل پنجم سالم چار فصل دگر زمستانند

گر بیایی من از تمام فصول به خدای یگانه می گذرم

غلامعباس سعیدی