وقتی که قضـــا یار آمد ، آغــوش قَـــدَر نگشودیم

بر چنـبر گیـــسوئی دل ، شـــد پرپر و پر نگشودیم

شب شـــد سپری ما چشمی با پلک سحر نگشودیم

آبستــــنِ رؤیـــاهـــا بُــود ، اندیشـــه ی دریــائی ها

از بند خطــــوراتی خام راهــــی به ســفر نگشودیم

یا از ازل آرامیــــدیم  در گــــور طمـــع ورزی هــا

یا تا ابد از لا قیـــدی ، بــر جـــاده نظــر نگشـودیم

بی شعــله وری تــا راندیم در بی هـنری ها ماندیم

در چون به فراست از شوق بر باغ هنـر نگشودیم

زد ضجّه اگر جان در تن ، شد پاره گریبان در تن

چون شمع شبستان در تن ، بزم آه شررنگشودیم

از این چه مگـــر بار آمد ــ مختـــاریِ نا کارامد ــ

وقتی که قضـــا یار آمد ، آغــوش قَـــدَر نگشودیم

در گلشن تردستی ها ، کو کو،شرر از مستــی ها؟

کو کو  ثمــر از هستی ها ؟ گر دیده هدرنگشودیم

آنان کــه سراپــــا مستنــد ، از دربـــدری ها رستند

از دربــدری  هـــا رازی  بغـــرنج غَـــدَر نگشودیم

شد واژه مهـذّب بر لب ، گل می دمد از لب بر لب

تب تب تَتَتَب تب تب تب ، درخلسه بصــرنگشودیم