یارانه

وقت است که يارانه رَود توي حسابم

بس وعده که دادم به دل زار و خرابم

گفتم به دلم، غم  نخوري  يار   وفادار

شاداب   نمايم ،  دَهَمت   تازه    کبابم

گويد  که تو پرکن همه ي  چاله   وچوله

کم  گو  که شکسته  همه آن سازِ  رُبابم

گويم   به  دل  ريش،پريشان  ز چه باشي

روحاني نمود پُر، همه ي بانک و حسابم

گيرم  همه ي آنچه تو گفتي و توخواهي

پولست   فراوان    که چنين است شتابم

ما  را  که  بدادند  فراوان  شب  نوروز

اين  است  که  هر  دم  نکنم  ياد  ز آبم

برق  آمد  و  بنشست کنار دگران قبض

اشکالي ندارد شب عيد است و بخوابم

گر  قطع  نمايدْش  همه ي  دار و ندارم

من  سالک  آن  پير م  و  کي  روي بتابم

فکر  مَه  ديگر  کن  و  چون  قطع نمايند

يارانه  دگر   نيست  ، ببين  غرقِ  عذابم

چشمم  همه   دنبال  سر  برج  که  ريزد

پولي به حساب آید  و گويم  که  چه   نابم

افسوس   که   دادند   به  رخم وَجْهِ گدايي

ديريست   پريشان   به   وطن، مادر و بابم

بنگر  که  چه  دشوار  بُوَد  خرجی   مسکن

ای  دوست   شما   گو که چرا در تب و تابم

بشکست  کمرِ  مَرد  در  این  اوج    گرانی

هی  داد  زند  ،زن  که چه شد مشقِ  کتابم؟

خرجی  نَبُوَد   بهر   عیال  و  خود  و فرزند

بشکسته  پرم ، چونکه    به  دوران   شبابم

یارب    نشود  قطع  به  رویم   وجهِ    دولت

گر   این   بشود    مستحق   ظلم   و   عتابم