شور زیستن

شور زیستــن

بازای آفتاب زندگی­ ام! بر تن از لرز پیرهن دارم
گرمِ آغوش خویش را واکن که من آهنگ سوختن دارم

ای نگاهت بهانه­ ی بودن، چتر امنی برای آسودن
واژه ­هایم اگر چه یخ­زده اند، با تو صد مثنوی سخن دارم

غربت آلوده­ ای قفس خویم، همزبانی که نیست می­ جویم
گوش­ها کور و چشم­ها لالند، وه! از این قصه­ ای که من دارم

خنده ­ام زهر و گریه ­ام خونریز، دلم ازدار درد حلق­ آویز
در هجوم مداوم پاییز، حسرت یاس و نسترن دارم!

زیر این آسمان بی­ ایمان، زخمی از تازیانه­ ی توفان
چون دماوند خسته و خاموش، بر تن سرد خود کفن دارم

در بهاری که نیست روییدم، عکس آن را زشوق بوسیدم
زیر باران درد خندیدم، نکند میل گل شدن دارم!

من نشا بورم و زمان تاتار، بر سرم زندگی شده آوار
با چنین حال و روز خود امّا، باز هم شور زیستن دارم