چه شد پس؟

یک روز به میهن؛ همه جا شادی و شور بود

از  رنگ  و  نژادش همه کس زادهِ   نور بود

دشمن  نتوانست به خاکم  ز سهولت به در آید

زیرا  که  برایش   وطنم   لانه  و   گور  بود

هر  روز  به  شادی  و سرور نقش وطن بود

آسوده  ز  نیرنگ  و  جفا ؛شادی و سور بود

در  شادی  و  غم  ،  جمله  کنار  دگران  بود

گویی  که  ز  ایشان  همه  جا  دلهره دور بود

بودند    به    هر    گوشه   دلیران  و  فداکار

پس  کشته  به میدان  همه جا مادر و پور بود

برخاست    دلیری    که    به   مانند  نبودست

پیگیرهمه دشمن بدخواه؛ که اندیشه ی زوربود

ای داد که رفتست ز میهن ،همه شادی و طراوت

در میهنم هر روزکه شادی همه جایش به وفور بود

بر گو چه شده آن همه شادی و سرور، یار وفادار

گویی همه جا سوگ بُوَد ، رنگ   نه   بور   بود؟

پیداست  که   رنگی   ز  محبت نبُود بین عزیزان

یا  رب   چه   شد  آن  مهر،محبت نه به مور بود؟

اکنون که نبینی تو ز شادی  و وفا   بین   جوانان

آخر تو  بگو رنگ  به  رخساره  چه جور بود؟

رفتست  ز   مردم   همه    راستی   و درستی

اندیشه فردا که بود رمزِ بلندی به  ظهور  بود