آغاز سخن با دل بی تاب، توان کرد

آغاز سخن با دل بی تاب، توان کرد

             هر پیر مغان را غزلی ناب، جوان کرد

سر سلسله ی موی دو کیتی به من آموخت

              دامان گل صبح ربیع، خواب نهان کرد

هر لحظه که پرگار حقیقت قدمی زد

                فاضل ز سر ترک خطا، آب روان کرد

جان مجنون به خم ابروی لیلی گم شد

              هاتف آن روز حراج آور عناب، فغان کرد

ساقی نفروشد ز می بزم  مویزی

            تیریست که بر این دل بی تاب، کمان است