ثمره ی دانش

تو دانی چــرا گفتــه آن نیکخوی

زگهــواره تـا گـور دانـش بجـوی؟

که دانـش تو را مــایه رحمت است

کدامین عمل سهل و بی زحمت است

علــــــوم جهــان مغتــــنم برشمـــار

شب و روز خود نیــک تر پاســدار

که عمر است کوتــاه و بی اعتبــار

چنــان ابـر بـاشد همی رهگــذار

عمــل کن  به علمـی که آمـوختی

که اینگــونه ، شمعی بر افــروختی

چو شمع وجـودت شود بیشمـــار

شـوی مشعــلی در میـان کُبــار

همه جا ز نــور تو  روشـن شــود

بیــابان ز علمت چــو گلشن شود

خزان وجودت شود چـون بهـــار

بیــابی تو از علـم صبـر و قــرار

برو تــا تـوانی ، تو دانـش بجــو

که بر نســل خود آوری آبــــرو

خریدار دانش ، نه کم در جهــان

بُــوَد هر زرنــگی خریـدار آن