با ما نکرده اند مدارا عذابها

بالیـــــــده تــــــا تـــــلاطم دریــــا از آب ها

غم در دلـــــم جوانـــــه زنـــــد با عذاب ها

در سینه می تپــــد دل خونم چه سود هست

خرّم اگـــــر که دامـــــن صحــــرا از آب ها

ابلیـــــس ای لعیـــــن خــــــدا دور شو زما

کم دیده ایـم از تو مـــــگر مــــا عذاب ها ؟

سبز است اگر صـــحیفه ی دریا گمان کنم

گیرا شده ســت مــــــوج تمـــــنّا از آب ها

یا رب بگـــــو که سیــــل فنائی شود روان

تا از گلیـــــم مــــــا بکشـــــد پا عذ اب ها

شق القـــــمر نه کم زند از ما سر ای خدا

روغـــــن گرفـــــته ایم کــم آیا از آب ها ؟

یوسف چه بی خیال کشد حبس واین عجب

خوش کـــــرده جا به جان زلیخا عذاب ها

هرگـــــز به بوی تحفه ی کنعان نمی رسد

چشمــــش چو گُلسِــتان نشود تا از آب ها

ای دل بتـــــرس از سکـــرات الممات هان

زان لحظـــه هست چون که مهیّّا عذاب ها

گردیـــــده آب اگر کــه ز عشقت بگیر پس

یوســـــف ســـــراغ روی زلیـخا از آب ها

مختـــــار نفــس خویش اگر هستم ای خدا

مَـــــا قُبــــحُ مَـــــا فَعَلتُ بِها ؟ مَا عَذَابُها ؟

آری مــــــرا بُوَد به یقیـــن اعتقاد ، هست

هر نعمـــــتی که هســــت به دنیا از آب ها

بی روی یار از ســـــر مـا بر نداشته ست

دست ازمیـــــان عالـــــم رؤیــــا عذاب ها

تفتیده از شـــــرار عطــــش قلـب هر کویر

سرشار شـــــد قریحــــه ی دریا از آب ها

از فرط تشنــــگی نبود شک که هـر گـَوَن

احســـــاس می کند چو عزب ها عذاب ها

 آونـــــد های ساقـــــه ی گل می کند بسی

گلخنده های غنچــــــه شکـــوفا از آب ها

از روز اوّلی کـــــه خــودم را شنــــــاختم

در دل همیشــــه می زده در جا عذاب ها

ماننـــــد کـــوه های جهـــــان پایـدار ماند

هر درّه ای که یافتـــــه ژرفــــا از آب ها

مجــنون نبـــــوده ایـــــم  ولی دیده ایم از

سـوز وگــــــداز دوری لیــــــلا عـذاب ها

بی آن که پایشان بشــــــود تر گذشته اند

حوّاریــــون حضـــــرت عیسی از آب ها

انصاف وعدل چرخ فلک را ببین که هیچ

با مــــــا نکـــــــرده اند مـــدارا عذاب ها