پرستو

پرستو ...

سجده می برد لاله به کوه ...

بر نگاه هر چه سنگ  ...

بر شب کبود یک واژه ی سرد،

بر دل پیرهن سبز چنار....

سجده می برد لاله به آفتاب

هنگام آبستن ابر،

در سکوت خوشه های اختیار

تر می کند چشم بهار

دامن دشتی که از غصه پر است

می زند بر طبل بی عاری اشک

ودوان دوان قصه ی باد

می گذارد دست خود را بر حریر این چمن

و پرستویی دراین ثانیه ها گم میشود

رنج ، تکرار  هم آغوشی درد....

می سراید باز هم شعر غریب

در هوای کوچه های سبز باغ

و پرستو می رود تا دور دست

می رود تا آسمان

می رود تا ابر های سینه چاک آرزو

گم می شود .....!