غزل

یک شب شراب کهنه زمن جامها ز تو

بنشین و تا سحر به من از عاشقی بگوی

آهسته گوی آنجه که با من نگفته ای

در جرعه جرعه بوسه‌ی جام و لب و سبوی

اویی که در من است تویی مهربان من

خواهی چو پیش آینه بنشین مرا بجوی

صد شعر گفتمت همه جوشیده از دلم

از تو گرفته‌اند همه رنگ و شکل و بوی

 
از عشق گفتن اینهمه هم پیچ و خم نداشت

یک کلمه بود و گفتم و رفت هر چه آبروی

با تو تمام آب زمین آبرویمند

بگذار بی تو هر چه که دارم رود به جوی