دل شاعر

گر ز ِ دل نیاید شـعری عقل چه داند/ یـک دانـه دوبــیتی کـه او بـرنـتـوانـد

یک بیت نگفتم امـشب خـرده بگیرم /  کو عقل بزهکارست دل هیچ نخواند

دل را که سیاهیست چرا هیچ ننالد /زان شرم عروضیست که بردل بنشاند

گر در خـرد خــویش بداری غم دنـیـا / دنــیاغــم تو در دل ها ریــشه دواند

گر بیت وشعر خواهی بایدکه مستی/ از عــشـق بیاری،که مــادام بـماند

عشق که در دل باشد اوست مؤذن / زیـرا غـم دنـیا ،چـو دیـوان بــــرماند

من را که زبـانم ، گـرفته ، چـه گفتم /حبّ َ پرسش ازخویش که دل را برهاند.