مولی

اســتـــغــفـــر لـــلّــه ، یـــا والـــی و مــولا           از تـــو نـــبــردیــم دستوری و اولی

یــــا آخــر اکـــمــال ، یــــا وادی اجــمـــال           یـــا حـافـظ انـزال ، رفـتـی ره بـــالا

از  مــا هــمـه شـر ، از تــو هــمـه خـــیــر           مـــا تـــأیــیـد دنـیـا ، از تــو نــه و لا

زان ســبب تو را بود ، ایــن هـمّـه فـضـائل           یـکـدم تـو نـبـودی ، هـمــراه هـیـولا

بـودش بـه عـدالـت ، چـارسـالـه خـلـافـت           آن عــدل خـدایی ، آن آخــرة کــالا

امّــــیـــد هـمه مـا ، ایـنـسـت هـمه عـمر           وصـلـی بـه فـراقـت ، بـودی تو حالا

جــامـه پـر  وصـلــه ، پـاتـابـه ی  بــسـتـه           درّاعـــه ی اسپید ، بـسته بر شولا

ای برگشته ی درها،ای درمانده ی ره ها           از چه رنجیده ای؟ گفتی تو به مولا؟

نظـیر به نیـکیت ،انـگشـت به دهن شــد            از کوه به که شد، چون دریا به دولا