کاش

کاش

کاش ذره ای بودم نهان در دست خدا

کاش کودکی بودم ، می آموختم الفبای عشق را در دبستان

کاش

رسولی بودم رسالتم بود کرامت انسان و می گفتم

که گاه نباید ایمان را مثل قالیچه

آویخت بر سینه دیوار

باید پهنش کرد

بر سنگفرش های عور بر ایوان

گاه نبایدش مخفی کرد ترس را

جارش باید زد

تاکه مامنی باشد برای روح خسته و بیمار

گاه باید کاری کرد درخور ایمان

باید عریان کرد همه ذهن را