زمستان

خداوندا!

مگر کافی نبود سردی دل ها؟

که باز آمد زمستان،

بر دیاری که

مدّت هاست عشق و مهربانی منجمد گشته

همان جایی که دل ها از نبود عشق یخ کردست

درست چون عصر یخبندان، که آنجا،

نگاه عاطفی از دیده های آدمان سرد است

و دست مهربانی هایمان افسوس ما را طرد کردست

چه فرقی می‌کند این دی

که آید

---و با دستان پاک و لیک سردش

و گرد شاخّه های پوچ و عریان گشته را روبد

زمین و آسمان را با لباس تازه پوشاند

ولی آیا زمستان ، می‌تواند

ز اعماق دل صدها مهاجر، که مدّت هاست دور از خاک میهن،

جدا گردیده از آغوش گرم خانواده

---شده محروم روی خوب دلبند

غبار غصه های این جدایی را زوداید؟

و دلها را به سوی آسمان روشن و آبی گشاید؟

بگو، آیا زمستان می‌تواند؟

به این دستان سرد و پاک و اسپیدش

سیاهی تن دنیای چرکین را بشوید؟

نه، نبتواند!

نبتواند کند کاری..

نبتواند دهد دستان یاری

زمستان را چه گویم،

هرچه گویم، طینتش سرد است

و گوشش کر

و پروا هم نخواهد کرد که دست سردییش با ما چه کردست!