قامت یار

از بس که قامت تو به ناز آفریده اند          
 گویی تو را به وقت نماز آفریده اند

آهنگ راه رفتنت آشوب شهرهاست        
 در زیر پرده  قامت ساز  آفریده اند

جسم تو را به آب تغزل سرشته اند         
 جان تو را به  صنعت راز  آفریده اند

طوف شمایلت همه تسبیح خالق است     
 تنها نه حج به ملک حجاز آفریده اند

سهم من از خزانه ناز تو حسرت است         
 پروانه  را  برای  گداز  آفریده اند

(شیدا) چگونه بر رخ ماهت نظر کند          
 چون پوششی ز زلف دراز آفریده اند