من مرده ام و در خودم جان دادم

من مرده ام و در خودم جان دادم

جسمم  نبود , روحم و من آزادم

آسيمه سرم در به درم بي پر وبال

 
وقتي كه تو هي پرسه زني در يادم

شايد بشنيدي  غم اين  تنها  را

شايد كه شنيدي غزل و فريادم

شيرين  نشدم به كام تو بوسه زنم

كاش  از ته دل سخن كني فرهادم

هر لحظه به ياد تو  قلم  ريشه  زند

هر بار كه با  ياد _  تو  در  ميعادم

بي تو چه كنم ؟غم نبودت بس نيست؟

ياري  نبود  تا  كه  رسد  بر  دادم

يك خانه متروك و  دلي خون جگر از

دنياي _ پليدي كه  دهد  بر  بادم

خاك_ تن _تو جنس دگر شد وقتي

آتش بكشيدي تن  و  اين  بنيادم

اي عاشق شرقي كفنم  را  بردار

من مرده ام و در خودم جان دادم