خرمهره

کاوشانی چنین بباید !

تا درنسیان مجذوری خام ،

برخوانی ،

گزندت نسازد .

 به سلامتی ی
شورانگیزی به هنگام ،
چونان بانگ ِ خروس خوان ِ صبحی تلخ  .
 به سعایت درد .
 لیاقت سپهری که زیر ِ آن زیستن می آغازی .
تا زیرآوار ِ توانی  از اعجاز ،

کمر خم  نسازی  .

آه ،

 خرمهرای ،
تا خموشان هوش  را نرمه درگیرم !

 

خنده ام مگیر !

 فصل هایی  در راهند !

 من به پیشوازخمری طویل

  برنشسته ام ...