اگر باز آیی

وقت آن ست که با دل بینیم

تپشی را که به دریا جاریست

و صدای آن قناری شنویم

که به عشق گل زیبای بهاری خواند

اندکی صبر

وزش را حس کن

که چه زیبا به آرامش دریا خواند

نفسی را که به زندان قفس بود اسیر

چک چک نم نم آب

می زند بوسه به پیشانی آن درد غریب

تا که آرام کند

تب این دوری افتاده به چنگال قضا

خسته بودم تنها

روی فواره افکار دلم رقصیدم

تا که از چرخ فلک دور شوم

و در آن دم بزنم نام تو فریاد ز  دل

وقت آن است که برگردی تو

سوی این خانه ویران شده از درد سکوت

گرچه ویران شده این خانه ی دل

خواهمش ساخت به صد باره اگر باز آیی