حدیث شقایق

حدیث شقایق

نسیمِ صبح، وزیدن گرفت و بـوی بهــار
دمیـد جان به گل و سبزه و به گندمـزار
به گوش بادشقایق ، چنان حدیـثی گـفت
که باد شرطه ببـوسید ، دامـن اشجـــــار
ز بوسه ای که بزد بـاد، بر درخت بلــوط
بگشت دامن سبزش، زمیــوه ها پـربــار
نسیم، تحفه خود را ، نثــار دشت نمـــود
زمین ز خواب زمستانه اش بشد بیــــدار
زغن به شاخ درختان نشسته زد فریـــاد
بهــار آمـده ،باشیـد جملـگی هشیـــــــــار
بهــار فصل دل انگیـز ســـــال می بـــاشد
بـداده هـدیه جهان را،ز رحمـــتش دلــدار
گذشت فصل زمستان ودشمنــــی طی شد
چه خوش بوَدکه بگردیم بهر هم غمخـوار
بهــــار فصل شکـــوفایی درختــــان است
نشــاط و تازگی اش را بگیــر  در هرکـار