عشق محال

عشق ما افسانه ایست همچوسراب
قصه ایست نا نوشته، بی کتاب

قطره ایست! در دریایی بی کران
هاله ایست بی نور،میان کهکشان

رد پای عابریستِ اندر کویر
زجه ی آهویست در چنگال شیر

آخرین سو سوی شمع شب تار
بوسه ایست منصوروار بر لب دار

تیغ آفتاب سرخیست بر بام
دست خالیِ پدر، هنگام شام

قصه ی سهراب و رستم زال
داستانیست، ز یک عشق محال

زردی برگیست زسرمای خزان
سرخی شرمسیت میان عاشقان

خون سرخ ریخته ایست در شهرکین
نعش سیاووش که افتاده زمین

سینه ایست پاره شده، غرقه به خون
خسته ایست وامانده در راه جنون

آه که این عشق ما !چون برزخ است
وصل به تار نازکی همچون نخ است

ای خوشا تو که بهارت پیش روست
وای من که، خزانم! رو بروست

دل به تو دادم ندانستم خطاست

راهی که در ابتدایش، انتهاست

مجتبی سپهری