نجواي رفتن

آرام , آرام

می فشارد سینه ام

چنگ می اندازد به دل

درد بی پایان

-         غم دیرینه ام

آرام , آرام

می خراشد سوز و غم

روح پاکم , قلب چون

-         آئینه ام

آرام , آرام

نجوای رفتن می کند

آنکه تا دیروز با من

-         می نشست

خنده هایش قفل غم را

-         می شکست

می رود آرام .  امشب از برم

آنکه با من عهد ماندن

-         بسته بود

آنکه روزی با من دل

-         خسته بود

چشم گریان می دوم

او می رود قران کجاست ؟

او نمی داند درونم

وه , چه غوغائی به پاست

باز می گردم قران و سینی

کاسه ابی به دست

در گشوده , کوچه خلوت

ان مسافر , رفته است .

سروده سال 54

دوستان گرامي . باز انتخابي ازمن از / شعر و قصه ./ ضمن تشكر از دوستاني كه شعر قبلي را قابل دانستند و نظر دادند  اميد كه دوست داشته باشيد  با تشكر  . ندا.