دل ریش

غم آمد و تنهايي اين دل به رخم زد
از عشق ز ايام ز برم گفت كه اشكم ز سر آمد
بر دلم آمد و گفتم كه از عشق حكايت بكنم
با دلي سرد ز ايام زغمم باز شكايت بكنم
هرچه كرديم ز دوري ز بر يار نشد
هرچه گفتيم ز جهان شكوه ز ايام نشد
بر خدا گفتيم و انگار خدا يار نشد
از برش واهمه داشتيم كه اينكار نشد
هركه را ديدم ز ايام فقط رهگذري بيش نبود
توي ايام كسي فكر دل ريش نبود
همه در فكر دل خويش گهي فكر فريب
ساده دل بودیم و باختیم ز هر بار دل خویش