توبمان

تو بمان پيش من اي غنچه ي گلپر تو بمان

زاغچه مي رود از باغ كبوتر تو بمان

فصل پاييز دلم جنگل زيبايي نيست

دوم مهر برو سو م  آذر تو بمان

از ستون تا به ستون گفتن ماهم فرج است

تا ستون ديده شود صاحب لشكر تو بمان

گفت پيغمبر باران به لب بركه ي صبح

تا كه سلمان برسد خانه ابوذر تو بمان

كهنه سربازم و مي رزمم و مي گويم باز

سپرم گم شده اي تيزي خنجر تو بمان

آخر اين زرد شدن عاقبت پاييز است

سيب قرمز تو برو كاج و صنوبر تو بمان