کرشمه ی غزل

سپرده خاطر زلفت دوباره بر بادم

میان شب که غزل امدش به فریادم

چنان شدم من از ان نغمه های شیرین مست

چگونه گشت من ای دل به دامش افتادم

مگر غزل به لبش بوسه های شیرین داشت

که کوه پر شده از ناله ها ی فرهادم

میان غم به دلم گفتم ای غمت شیرین

به یک کرشمه ربودست هر چه بنیادم

شکوه معجره ات دیده ایم به شب ای دل

غمت نشانده به بزمی میان اضدادم