غریبه ...

صدای پای آفتاب در آستانۀ غروب ، ترانه ای خاموش میشد

و اشتیاق ِ بوسیدن ِ گونۀ سرخ غروب ، او را بی تاب کرده بود !

" کاش ماه هم میدانست که امشب تنها نیست "

تیر های چراغ برق ، خود را جای سَرو جا زده بودند

ستاره ها راه را بیراهه نشانش می دادند

او اسیر شب شده بود !

به انتهای کوچه که رسید ، ایستاد

نگاهی به آن پنجرۀ همیشگی خاطره ها أنداخت

خسته بود ، کیلومترها راه آمده بود !

تمام زمان را با بغض گریست

آسمان نیز باریدن گرفت ...

کیست که نداند ؟!!

" غریبه " دوباره عاشق شده بود !!!