برگرد

ایستادم 

در معصمومیت سایه ی  لرزان تو

و انتظار کشیدم

شاید دست های نامهربان سرنوشت

تفقدی کند به  التماس احساس ما

من همچنان مسحور نگاه شور  سرنوشت خویشتنم

وقتی که شکاند

قلب آیینه را

و تمام نظر چشم های مادر بزرگ را

راستی حقیقت من کجا بود که با رفتنت سقوط کرد.

تمام هستی به قهقرا کشیده ی من

اکنون تا همیشه ترا می طلبد.

برگرد کوچه در انتظار عروسی دختر اقاقی هاست.

همان اقاقی که تو در باغچه کوچکمان کاشتی

اکنون تمام شهر 

بیاد دستهای  پر بارت دعا می خوانند

مگر نجوای سلولهای مسلول مرا

با آهنگ سرفه های شبانه ات نشنیدی

چه موزون بود.

سروده ی غزل گونه ای احساس من با سرفه های شبانه ات

برای  دل آنها  برگرد.

به پدرم که  وداع نکرده 

ما را رها کرد و رفت

هر چند خاطر ه اش چون سایه ی بیمارش لرزان است

اما همیشه  دوستش دارم.