حوای من شدی و مرا سیب سیب سیب

بر جوی اشک من به تماشا نشسته ای
با اشک چشم گشته و با ما نشسته ای
شبها گمان مبر که رود بی حضور تو
چون شمع خلوتم تو به بالا نشسته ای
ای دلنشین حکایت رفتن دگر مگو
بشنو حدیث جان تو که حالا نشسته ای
حوای من شدی و مرا سیب سیب سیب
عمریست با دلم که به اغوا نشسته ای
جان میدهد لبان تو بر جسم مرده ام
آخر مگر به جای مسیحا نشسته ای
امشب حکایت دل و این شرح عاشقی
آخر غزل به عالم بالا نشسته ای
ای شب مگر سحر به تو دل داده اینچنین
عمریست با دلم که به یلدا نشسته ای
سیمرغ وقاف ترا هست ای عزیز
اما تو در تخیل عنقا نشسته ای