دریغا دردهایم را نگفتم!

دریغا! حرفهایم را نگفتم

در این آوار جهل و

مردمی خوار!

دریغا دردهایم را نگفتم!

تن زخمی و

داغ و

درد ومحنت...

زمین محبوس بیداد است وظلمت

سرآشوبانش سر در کوچ غربت!

کس وناکس!

همه سر در گریبان

دریغا ! حرفهایم را نگفتم

سر از ما رفت وبی سر دار کشتیم

درو کردیم

مرگ و

درد وکینه

و بیعار از پی خود کامگیها

ریاکار و

تملق گوی و

ناپاک !

تباه و!

دست بوس و

خوار گشتیم!!!

چوطبلی پر صدا و

پرهیاهو!

ز انسان دم زدیم

و پشت کردیم

بسی آئین انسان سوخت از ما!

و صدها باغ از ما رفت, پژمرد

ولی یک آه !

یک آه هم

نگفتیم!

هزاران عقد در آدینه بستیم

و اما

بی ترحم

بی محابا

همه, پیمان خود با خود گسستیم

صدای عشق را, زنجیر کردند

چه غمگین! زندگی در حبس پوسید

ودهها سال

خالی گشت اینجا

ز انسان و

ترحم

شوق بودن!

حوالی مرده نفسی بود و مارا بی نفس کرد

نه راهی ماند در پیش

و

نه درپس!!!

چنین! فردای ما آوار شد ,ریخت

زترس...

جان خود...

بیجا!!!

نشستیم