الفت

الفت

ترک جان گفت دلم خواست چو جانانه چنین

 گشتم آشفته بکام دل دیوانه چنین

نرگس مست تو یکباره ز سر هوشم برد

 باده زانگونه همی باید و پیمانه چنین

خاطر آشفته شد از رشگ بدانسان که مپرس

 الفت زلف تو دیدیم چو با شانه چنین

مرغ دل بستهء دامت شد ازان دانهء خال

  دام از آنگونه سزاوار بُوَد دانه چنین

آفتابست که بر کلبه ما تابیده است    

  یا بُوَد روشن ازان رویِ چو مه ، خانه چنین

یاد آن گل بدل غمزده بگذشت و صفا  

 یافت از لطف وی این خانه ویرانه چنین

بدمی شعله مهر رخ تو جانم سوخت    

  شمع بایست بدانگونه و پروانه چنین

پرسی ار خاطر (دلبر ) ز چه رو آشفته است

گشتم آشفته بکام دل دیوانه چنین