شعرهای من

سخني چند بس است
اگر از اهل شنيدن باشي
و تبسم زيباست

اگر آلوده تحقير نباشد لبخند
و چه زيباست سخن،
اگر از دل باشد
و بدانيد که اشعار من آغاز سخن گفتن نيست
طرح تکرار مکرر به دل آدم نيست
آنچه من گفته ام از شعر، طراوت دارد
به دل اهل نظر جمله حلاوت دارد
و من از گم شدن شعر شکايت دارم
و بدانيد که ناگفتن اشعار ندامت دارد
و حرام است بر آن کس که شنيد
شعر ما را و به دل لذت برد
وبه زيبايي آن حاشا گفت
و نگفتم که از اين گفته مرا ناز کنيد
به دو صد گفته شيرين دل من شاد کنيد
همه مقصود من اين است
از اين جمله و ساز
که صداقت زيباست
حرف دل پا برجاست