رسم روزگار

یادم میاد اون روزا فکر و خیال نداشتم               نه زن نه بچه داشتم فکر محال نداشتم

شادی و شور و خنده از رو لبم کم نبود             فکر قرض و بدهی برام همش غم نبود

می رفتم و می گشتم دنیا رو بی بهونه            نداشتم از کسی من کینه این زمونه

وقتی منو می دیدی شور و شرر می دیدی       انگاری از وجودم سیب وفا می چیدی

اما از این روزگار گردش این کار و زار                   عاصی و غمگین شدم از مهن روزگار

دیگه شادی نداشتم خنده به لب نداشتم          به جز زن و زبچه من که طلب نداشتم

نمی دونم چرا من زندگی با هول شده              تلاش و کوشش ما فقط برا پول شده

بیایید برا شادیمون طرحی دیگه ببندیم              پولو فراموش کنیم کمی با هم بخندیم

                                   تو "فیض" بیا رها کن فکر گذشته ها رو

                                غم ها رو بی خیال شو تازه کن خنده ها رو