قتل عام ملت

حفره ای در سینه ، من طپانچه دردست

کوچه ی مخروبه ، آدمک های پست 

لغزش سبابه روی یک ماشه و شصت ،

می کشد ضامن صبر

****

موج سرخ گلگون ، فوران های خون 

لخته ی خشم و جنون ؛

نقش قالی ِ مشوش شده ی این دل من ،

چشم هاشان به توان 2 خود 

ودهان باز به عمق حیرت 

انهدام اشخاص به فشنگ نفرت

تو نپرس چون و چرایش که نگویم هرگز !

به جهنم که جهنم بشود عاقبتم، 

شهر خلوت، وسط کوچه بن بست دلم 

تنم ایستاده و سر افتاده ،

زیر آن سایه نفرین شده ی این نفرت ،

نیمه صورتم از دیده نهان خواهد شد ؛

یک نمای بسته ، نیش خند لذت

در نمای دیگر ، قتل عام ملت ،

و سپس آخر کار ، قهقهه با حسرت 

بگذارید که در خواب خوشم باشم من