آدم و حوا

نقطه

آغازِ سرِخط!

ابتدای خلقت؛

یک گناه یک غفلت !

جّدِ ما عاشق بود

روبرویش مشتاق ؛

چشم در چشم گره کرده

به او می نگریست

و ازاو خواست؛

سیبِ سرخِ هجرت!

هجرت از عرشِ برّین

و سقوطش به زمین

انتخاب دل و دین؛

مادرش یا که عروس!

و در این پرتگه؛

سستُ دشوار!

در میانِ پیکار؛

نیش می زد چون مار،

بر دلش عشقِ یار!

لغزشِ پایش بود؛

همنشینی با زن و جدایی از من!

همسر او حوّا

به تضرع ،

زاری؛

راهِ خود پیدا کرد

ماند تنها آدم

و کنون بی همدم ،

پی بدبختی خویش!

اشتباه کرد آدم!

من تقاصش دادم!

*****

با تشکر از استاد خانم فرمیسک

که  با رهنمود های ایشان توانستم نقص های  شعر خود را کاهش داده 

دوستان نقد بلامانع است