آنگاه که خاموش شدم .

صدای ریزشِ من

مهیبِ ریزشِ جنگل بود  ....

آنگاه که می افتادم .

و آوارِ من

شعاعِ نوری

که جهان را  در بر می گرفت !

تا کرمها...

از لانه  سر بر آورند

و قناری بربامِ خانه ی کرکس

بخواند آوازِبودن  را!

وچون که برخاستم ....

صدای پروازم ،

صدای بالِ شاپرکی بود

که سپیده را نقاشی میکرد...

بر افق !

و رنگِ نگاهِ من سواری می داد ....

خورشید را بر لبخندِ رنگین کمان!

آذرخش در پشت کوهها به خون نشست

و از سیاهی فرار کرد مهتاب ....

آنگاه که خاموش شدم .

و آتشِ قلبِ تو ....

هنوز می تپید در جنگلِ سیاه !*

وسرشکِ تو

هنوز انعکاسِ  توانِ من بود !

و چون  روشن شدم...

کِرمَکِ شب تاب

در دل آفتاب سینه سپر داد که :

- من تاریکی را شکسته ام ! -

ومن....

ابدیت را برهسته ی زمین ترانه خواندم

و ستارگان را ....

ماه را  و خورشید را

بر انحنای جاده رسم کرده ...

گام بر وصال تو  نهادم !

با توشه ای از عشق

در کوله بارِ خویش !

              ==========================

*   دانکو با صدایی رسا فریاد بر آورد:

برای انسانها چه کاری از من ساخته است ؟؟!!

و ناگهان با ناخنها سینه اش را درید ، قلبش را بیرون کشید و بالای سرش به اهتزاز درآورد !

( سرگذشت دانکو –  کتاب قلب فروزان دانکو نوشته ی  ماکسیم گورکی)

===================================

 این شعر همراه با فایل صوتی است که با توجه به اینکه  در دو شعر قبلی بنده ، این  صدا نبود ، امیدوارم این بار همراه باشد ولی در صورتی که باز هم نبود ، دوستان میتوانند از طریق وبلاگ حقیر به آن گوش بدهند .

http://mujan.blogsky.com/

در مورد سرگذشت دانکو نیز سرور عزیزم جناب درویش 

 در این پست عکس حقیر ، توضیح بسیار زیبایی را عنایت فرموده اند که باز هم از ایشان سپاسگزاری می کنم .

http://www.sherenab.ir/News-View-2174.html