غرق تا لبِ مرگ

غرق تا لبِ مرگ

رفته بودی توی دریا  ، تو شنا بلد  نبــودی

نفست گرفته در آب  ، رخ تو زده کبودی

***

بی خبر به سوی گودی  ، دل و جانِ خود کشیدی

تو دلِ رودِ عمیقی ، تو خطر خودت پریــــــدی

***

مرگ رو در انتظارت ، زیر موجِ آبِ سنگین

می خروشد رد پایش ، بدنت کشیـده پایین

***

دست و پا زدن چه سختِ ، نشنیدم اون صدایت

زیر آبِ صافِ بستر ، بسته شد چشم و ندایت

***

همش تقصیرِ تو بوده  ، جاهای غرق تو گشتی

نمی بخشم اون خطایت ، اگه رفتی بر نگشتی

***

تو بریدی نفست رو ، یا که تقدیرِ خــــدایی

چراغ قرمز خطر شد ، توی یک لحظه جدایی

***

وقتی برگشتی پشیمون ، تو دلت تنها می شینـم

چرا می لرزی عزیزم ، بی تو من سختی می بینم

***

مدیونِ اون مردِ دریا ، کشیده تو رو به زودی

اگه اون نبوده جونم ، تو الانش مرده بــودی

***

خدایا شکرت همیشه ، ازنجاتِ پسرم رو

گردشِ تلخی کشیدم ، در عذابِ ِ دلبرم رو

***

کاشکی خودم  می میرم ،  می روم چو خاکِ پایت

تو باید زنده بمونی ،  دل و جونم شد فدایــــــت

***

جاسم ثعلبی (حسّانی) 15/06/92

روز غرق شدن فرزندم موسی که 5 دقیقه زیر آب مانده

و خداوند عمر تازه ای به او بخشید خدایا شکرت.