تنهاییها

از بس عذاب کشیدم و آرام گریستم

 هرجای خانه ام پر شد ز اشک و آه

 در خانه ی کوچک و سردم کسی نبود

 تا شانه اش گاهی مداوا کند مرا

 من خسته ام از بس که فریادِ بی رمق

 بر سقف و دیوارِ این خانه ام زدم

 شرمنده ام ز خشت خشتش که بی دلیل

 شب تا سحر به سنگفرشش قدم زدم

 بازهم به مهر و صفای این خانه و گِلَش

 گاهی گریست با من و گاهی شکست دلش