یکی... ( زلال عروضی پیوسته قافیه دار )

یکی پُر از سخن است

ازآن سخن که شمع انجمن است

در امتـداد  شب از او کســی نمی پـرسـد:

چراکـــه آسمان،غریب من است

بهـار در کفـن است؟!!

یکی به خاطـر نان

گــذشتـــــه از فضیـلت  رمـضان

ز صبح تـــــــا دم  افـطار مـی خــورد آتــــش

که روزی اش کند حلال به جان

به زیر پُـتک زمان

یکی نشسته غــریب

و جام قلب  را شکستـه غــریب

شبیه  خانـــه بدوشان، اسیـر بخت شـدَست

دلش ز مردمان، گسسته غریب

ز درد خسته غریب

یکی خـدای خـود است

به عالم  مَـنـَـش فدای خود است

ز جمع گشتــــــــه بــــــه  ضرب تکـبّرش منـهـا

و همچنان جفا،جفای خـود است

خطا،خطای خود است

یکی به زور حسد

گرفته راه نور عشق، چو دَد

به نقد جان بخرد بس قلوب تار ، مگـــــــــر

دکان خود  همیـشه باز کند

رسد به داد و ستد

یکی به بنز سوار

نمی شناسد آه ، صبح و نهار

لگام نفس خویش را سپرده دست هوس

هـزار دوست دارد و صد یـار

ز خانـواده  کنـار

یکی سوار خــر است

بر آن سوار خویش مفتخــر است

محلــّه بــر محلــّه ، سبـزه می فـــروشد تـــا

رسد به آنکه عـــاشق پدر است

گرسنه پشت در است

یکی به عشق سوار

ز جنس نـــور و از تبــار بهــــــار

به روی ویلچری بـــــه صد هـــــزار مـرد حریف

پُر از شرافت است و عزّ و وقار

امید باغ نثار

یکی نشسته خموش

به ناکسان، غـلام حلقه بگوش

اگــر ز تن کمرش را (ببخش!) بـــاز کنـی

نـه قدرت دفـــاع دارد و جوش

گرفته حالت موش

یکی اسیــر شدَست

به سنّ بیست و پنج  پیر شدَست

شب سیاه خـــودش را بـــــــــــــه روز می دوزد

ز نــور آفتـاب سیــــــــر شدست

ز بس حقیر شدست ...

زلال فوق از نوع ( زلال عروضی پیوسته قافیه دار ) بوده و در طول ریتم موسیقییائی «مفاعلُن فعلات»

با دخالت « مفاعلن » می باشد:

مفاعلن فعلات

مفاعلن مفاعلن فعلات

مفاعلن مفاعلن مفاعلن فعلات ( سطر مادر )

مفاعلن مفاعلن فعلات

مفاعلن فعلات