آغاز و پایانی نیست...

کاش می بودی!

و چسان زجرآور؛

حال در فقدان؛

گفتن؛

نوشتن؛

سرائیدن.

و پی جام تََرَک خوردة قرن؛

حال نالیدن.

کاش می بودی!

و چو آن لحظة دیدار نخست؛

غرق در دیدن و مست از بودن

قدحی می خوردیم.

تو نبودی،

اما!                    

مرغ سحرگاهی خواند،

گلکِ باغچة کوچکمان

غرق در تزئین

و ملبس به لباس شبنم.

و بسانِ همه روز

ساعتِ کوچکِ سرمیزی مان

غرق در گشت و گذر.

این چه رازیست خدایا!

کاش می دانستم؛

و چسان دانستم...