غوغای خاموش

غوغای خاموش
کجا دیدم شمارا پیش از این بار
که چشم روزه ام بنموده افطار
دلم پرشد زاین غوغای خاموش
که لب خاموش وچشمم شد به گفتار
هجوم بی قراری قد برافراشت
میان اضطراب وقت دیدار
گمانم ساحل شرجیِ چشمت
مرا پیچیده است وارونه طومار
مثال باژگون چتری که بازاست
تواز خیساب بارانم نگه دار
میان شال سبزت می شکوفد
شکوفه از نگاهت پشت دیوار
عبور کوچه ات از پای خسته
رسانیده مرا تا شور نیزار
عجب در حیرتم،پاسخ ندانم
که دلخانه چرا گردیده آوار