پرنده و برف و عشق

دانه ای برف ،نرم و سرد افتاد

روی گرمای سینه ی شیشه

بوسه ای از بلورِ پاک چشید

آب شد ، شد قرینه ی شیشه

قطره لغزید و رفت و محو شد و

پنجره ، غرق گریه تنها شد

قاب را رو به آسمان کرد و

 محو باریدن هنر ها  شد

او چه می خواست؟ دانه ای که تماس

بدنش را به او بدل نکند

همچنان تازه و خنک باشد

بیخودی با خودش جدل نکند

دسته ای از پرنده های بهشت

به سلامت به کوچ می رفتند

غیر لبخند و ذکر حضرت حق

جمله ای مطلقا نمی گفتند

انعکاسی به صورت مرغی

از دل صاف  یک غریبه رسید

نوری از روی شیشه ی تنها

از پرنده سوال می پرسید:

از کجا آفتاب می تابد ؟

قاب هایند و بادهای سیاه

ارتباط پر از به هم زدن

درب های بدون قفل تباه

آن کبوتر بهشت را بخشید

به گروهی که کور می رفتند

داشتند از یگانه پنجره ی

کره ی خاک  دور می رفتند

سرد بود و به شیشه چسبیدش

لیزِ خون- گرم هم به او چسبید

لانه اش را کنار پنجره دید

بی سوال و جواب و بی تردید

شیشه خوشحال شد که نازِ سفید

توی آغوش او نمی میرد

غیر او هیچ سطح صافی را

عاشقانه بغل نمی گیرد

بینشان جشن بوسه برپاشد

از فشار همیشه ی دنیا

از زمستان گلی پدید آمد

بر خلاف کلیشه ی دنیا

دسته ی جستجوی دشت بهشت

دور گرداب خاک می چرخد

مثل چرخی که هرز تا به ابد

بیخود از اصطکاک می چرخد

از انتقادات دوستان استقبال می کنم 

ممنون که می خوانید