مهربان باشی.....!

مهربان باشی به دارت میزنند در نگاه خلق جارت میزنند مهربان باشی تو را له میکنند بعد از دنیا کنارت میزنند.... مهربان باشی تو را تف میکنند طعنه ها بر اعتبارت میزنند مهربان باشی به سنگ دوستی ضربه بر دار و ندارت میزنند عاقبت یکروز بومت میکنند رنگ پاییز و بهارت میزنند بی هوا رنگ هزاران درد و غم بر هوای انتظارت میزنند مهربانی کن اگر چه واقفی مهربان باشی به دارت میزنند شاید اینطور باشد: چه صادقانه کودکی هایمان را به بهاری دروغین میبازیم و در خلوت قناری های کوچه به صدای فریاد مادرانی گوش میسپاریم که قصد دارند ما را دور کنند از تمام هستی مبادا که آسیب ببینیم... همه ی دنیایمان را در عشق خلاصه میکینم چه بسا که عشق را باید در دنیا جست و این گونه است که راه را گم میکنیم و هر بار به دنبال راه خروجی که ما را دوباره به عشق برساند غافل از اینکه ما در عشق گم شده ایم و نه در دنیایی که خودمان از خیالاتی میسازیم که هر دم انسانی آن را از ما میدزدد... پی دلیل میدویم تا بگوییم چرا به موجودی از نوع خود چشم دوخته ایم و لحظاتی را به او اندیشیده ایم و غافل از اینکه دیدن بی دلیل است و اندیشیدن آزاد است و چه مقدس است اندیشیدن به موجودی آسمانی مثل انسان.... از کنار هم رد میشویم و تنها به نگاهی بسنده میکنیم.نگاهی که زندگی هزاران انسان را تغییر میدهد.نگاهی که اگر دیده شود فراموش کردنش بسیار دشوار است و اگر دیده نشود به یاد آوردنش.نگاهی که چشمان ما را به آموختن محبت وادار میکند و نگاهی که سردی را برایمان عادت.... چه ساده به سخنان پرنده ای ایمان می آوریم وقتی میگوید که من در هوای نفس های تو آزادم و سپس سعی در اسارتش میکنیم هنگامی که درک نمیکنیم آزادی پرنده هوای دلمان را به زندگی پیوند میدهد تا نپوسد و هنگامی که اسیرش کردیم دیگر فریاد های پرنده را نمیشنویم.فریاد هایی که میگویند من در قفس دستانت اسیرم آزادم کن تا اوج بگیرم شاید روح عصیان گرت آرام بگیرد انسان.... آری اینگونه زندگی میکنیم در بین این همه دلیل برای شاد بودن به دنبال دلیلی راه میرویم که ما را به ورودی بی تفاوتی میکشاند.بی تفاوتی به تمام هستی را از کودکی یاد میگیریم وقتی مادرنمان ما را از بازی در کوچه های پر از انسان منع میکنند و ما در کنج اتاقی خلوت با تمام کائنات قهر میکنیم و تنها به این می اندیشیم: "آیا میتوانیم با انسان های بیشتری قهر کنم؟" (صدف عظیمی)