جامه‌‌ی ایمان

به خاک افتاده ای اما نگاهت نور گیراییست
تنت در خون غلتان است و چشمت مشق شیداییست
شکوهت آسمان را می درد خورشید بی تابست
وطن بر خویش می بالد که این ایثار زیباییست
ز دنیا رفته ای اما صالبت باتو می ماند
لبت خشکید و آبی نیست و این پاداش بیناییست
به دریا ها رسیدی تا بشویی تن به غسل یار
پالکت را بگو این بار کاین رفتن ز داناییست
کجا یابید انسانی که مرگش را طلوعی خواند
ز سیما دل برید اما بدان این یک خودآراییست
به جنگ عشق رفتن کار خاکی های بی همتاست
پرستو ها پریدند از قفس کاین کوچ واالییست
دلم پرواز می خواهد خوشا بر شاهدان عشق
شهیدان زنده می مانند و مارا اوج رسواییست
قسم خوردند بشکافند جامه های ایمان را.
زمین خوردند و این کشور یگ الگوی شکیباییست
دفاعت را مقدس میشماریم ای دلیر ایران
ت